ūniō2 -ōnis (ūnus)
I. m
1. enotnost, edinstvo, enost, enota, enica, enojka, ena: Eccl.
2. združitev, združenje, združevanje, zedinjenje, soglasje: Vulg., Hier. —
II. f metaf.
1. posamezen večji in dražji biser: Plin., Sen. ph., Val. Max., Mart.
2. bot. únio(n), nekakšna posamezna čebula (brez stranskih čebul): caepam, quam vocant unionem rustici Col.