concēssiō -ōnis, f (concēdere)
I. pristop(anje), približ(ev)anje: sine ullo concessionis suae periculo Ap. —
II. pren.
1. odstop, umik: legis Tert.
2. dopustitev, dovoljenje, privolitev, privoljenje: nostra Ci. ep.; s subjektnim gen.: c. competitorum Ci. fr.; z objektnim gen.: quantas concessiones agrorum hic facere conetur Ci., nedum … latro Tacfarinas pace et concessione agrorum redimeretur T.; z ut: Varr.; occ.
a) govorna podoba privolilo, pripust: Q.
b) odpust(itev) kazni: Corn., Ci., Q.