cavillātiō -ōnis, f (cavillārī)
1. šaljivo zbadanje, nagajanje, draženje: Pl., Val. Max., Suet., cavillationes militum L., cum duo sint genera facetiarum: alterum in omni sermone fusum, alterum peracutum et breve; illa a veteribus cavillatio nominata est, haec altera dicacitas Ci.
2. prazno, puhlo besedičenje, prazne besede, puhlice, sofistično govoričenje: Sen. ph., Ulp. (Dig.), infelix verborum c. Q., cepidlačenje, cavillationes iuris Q. sofistična pravna vprašanja.