volō3 -ōnis, m (velle) prostovoljec, volontêr; v pl. o sužnjih, ki so se po bitki pri Kanah ob pomanjkanju svobodnorojenih za orožje sposobnih mož prostovoljno ponudili v vojaško službo: bello Punico cum deessent qui scriberentur, servi pro dominis pugnaturos se polliciti in civitatem recepti sunt et volones, quia sponte hoc voluerunt, appellati Macr. (po Varr.), volones dicti sunt milites, qui post Cannensem cladem usque ad octo milia quum essent servi, voluntarie se ad militiam obtulere Fest., P. F. (prim. L. 22, 57, 11), Sempronio volones (sc. evenerunt) L.; kolekt.: vetus miles tironi, liber voloni sese exaequari sineret L.