sīphō (sīpō, sīfō) -ōnis, m (tuj. σίφων) cev; od tod
1. (dvojna) natéga (gr. διαβήτης): naturali enim spiritu omne alimentum virentis quasi quaedam anima per medullam trunci veluti sifone, quem diabeten vocant mechanici, trahitur in summum Col., optimum est per aditum vestibuli siponibus dulcia liquamina immittere Col., quo spiritu acta (sc. aqua) et terrae pondere expressa siphonum modo emicat Plin., ergo sugere orsas forficibus praecidunt, ac velut siphonibus defluit sanguis Plin., solemus duabus manibus inter se iunctis aquam concipere et compressa utrimque palma in modum siponis exprimere Sen. ph., noctibus hic ponunt lecticas, micturiunt hic effigiemque deae longis siphonibus implent Iuv.
2. cevka za pitje, nekakšna slamica: et post cibum, magnam potionem, sed, ut supra dixi, per siphonem Cels.
3. brizga, brizgalna, brizgalnica: Ulp. (Dig.)., quis enim ferat hominem de siphonibus dicentem „caelo repluunt“ Sen. rh., et alioqui nullus usquam in publico sipo, nulla hama, nullum denique instrumentum ad incendia compescenda Plin. iun.